ျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္မ်ားအနက္ ဒီမိုကေရစီ စနစ္သည္ အခက္ဆံုး ျဖစ္ေလသည္။ ဒီမိုကေရစီ ေအာင္ျမင္ရန္ ျပည္သူ ျပည္သားတို႔သည္ အသိဉာဏ္ပညာႏွင့္ ဆင္ျခင္တံုတရား လံုေလာက္ေအာင္ ရွိၾကရမည္။ အသိဉာဏ္ ကင္းမဲ့ေသာ ႏိုင္ငံတြင္ ဒီမိုကေရစီ စနစ္သည္ ဗ႐ုတ္သုတ္ခကိုသာ ျဖစ္ေစလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မဲဆႏၵရွင္တိုင္းသည္ ပညာ တတ္ၾကရမည္။ ဆင္ျခင္တံုတရားကို သံုးႏိုင္ၾကရမည္။ ပညာသည္ ႏိုင္ငံေရး အေျခခံႀကီး အစစ္ျဖစ္၏။
အထက္ပါ စကားကို ေျပာၾကားခဲ့တဲ့ သူကေတာ့ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ တာဝန္ကို သက္တမ္း ႏွစ္ႀကိမ္ ၁၉၆၁ မွ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္အထိ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ၿပီး ျမန္မာကို ကမာၻက သိေအာင္ လုပ္ေပးမယ့္ အမ်ဳိးသား ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး “ဦးသန္႔” ပါ။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္က ေရးခဲ့တာပါ။ စာအုပ္ ခပ္ပါးပါးေလးပါ။ အမည္က “ဗမာသစ္ႏွင့္ ပညာသစ္” တဲ့။ အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီကၽြန္၊ ဂ်ပန္ ကိုလိုနီကၽြန္၊ ၿပီးေတာ့ အဂၤလိပ္ရဲ႕ ကိုလိုနီကၽြန္ ျပန္ျဖစ္တဲ့ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ျမန္မာေတြ “ကိုလိုနီ ပညာေရး” “ကၽြန္ပညာေရး” နဲ႔သာ အသား က်ေနခဲ့တာပါ။ ျမန္မာလူထုေတြ လြတ္လပ္ေရးရရင္ အရင္ကလို ကၽြန္ဗမာ (ျမန္မာ)ေတြ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ လြတ္လပ္တဲ့ သခင္ဗမာ(ျမန္မာ) တစ္နည္းအားျဖင့္ “ဗမာသစ္ ေတြပါ။ အဲဒီ ဗမာသစ္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ဟာ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္အျဖစ္ တက္လွမ္းမွာမို႔ ဒီမိုကေရစီ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြရွိမယ့္ အသိဉာဏ္ပညာကို ေပးစြမ္းႏိုင္တဲ့ ပညာေရးစနစ္ အသစ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ “ပညာသစ္” တဲ့၊ အဲဒီလို သခင္ပညာေရးနဲ႔ အနာဂတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ပံုေဖာ္သြားမွ ျဖစ္မယ္လို႔ ဆိုလိုတာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။ “ႏိုင္ငံေတာ္သည္ ဘက္စံု အေတြးအေခၚ အယူအဆ မွန္ကန္၍ အက်င့္စာရိတၱ ေကာင္းမြန္ၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ တည္ေဆာက္ေရး အတြက္ အက်ဳိးျပဳမည့္ ေခတ္မီပညာေရး စနစ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ရမည္” လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ျပည္ေထာင္စု သမၼတ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ (၂၀၀၈) ပုဒ္မ-၂၈ (ဃ) မွာ ျပ႒ာန္းထားတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ အေနျဖင့္ ပညာေရးက အေလးထား ေဆာင္ရြက္ရမယ့္ က႑ကို မီးေမာင္း ထိုးျပထားျခင္းပါ။
ပညာေရးဆိုတာ ႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားမ်ားရဲ႕ ဉာဏ္မ်က္စိ ပြင့္ေအာင္၊ အသိပညာ ႂကြယ္ဝေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရင္း ႏိုင္ငံေတာ္က လိုအပ္တဲ့ လူ႔စြမ္းအား အရင္းအျမစ္ ေမြးထုတ္ေပးတဲ့ လုပ္ငန္းပါ။ အရင္းအျမစ္ ေတြထဲမွာ က်န္းမာေရး ပညာရွင္၊ ပညာေရး ပညာရွင္၊ ကာကြယ္ေရး ပညာရွင္၊ စီးပြားေရး ပညာရွင္၊ စက္မႈနဲ႔ နည္းပညာရွင္ စသည့္ ႏိုင္ငံေတာ္ တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ပညာရွင္ေပါင္းစံုနဲ႔ အတူ ႏိုင္ငံ့ အေရးအရာကို အစြမ္းကုန္ သယ္ပိုးမယ့္ ႏိုင္ငံေရး သမားေကာင္း၊ ႏိုင္ငံေရးသမား အမြန္အျမတ္ေတြကို ေမြးထုတ္ေပးတာလည္း ပါရပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔ တစ္ေတြဟာ ဘက္စံု အေတြးအေခၚ အယူအဆမွန္သူ ျဖစ္ရပါမယ္။ ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းရမယ္။ ျပည္သူ႔အတြက္၊ ႏိုင္ငံ့အတြက္ သယ္ပိုးလိုတဲ့ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ ျပည့္ဝရပါလိမ့္မယ္။ ေခတ္မီ နည္းပညာ တတ္ကၽြမ္းရမယ္။ တတ္ကၽြမ္းတဲ့ နည္းပညာကို တိုင္းျပည္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးမွာ အသံုးခ်ႏိုင္စြမ္း ရွိရပါလိမ့္မယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ကို အရွိန္အဟုန္နဲ႔ တည္ေဆာက္ႏိုင္သူ၊ ျပည္သူ ျပည္သားေတြရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္း သာယာဝေျပာေရးကို စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သူေတြ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြ ျဖစ္လာဖို႔ အတြက္ပါ။ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒမွာ ျပ႒ာန္းထားတယ္ ဆိုကတည္းက ျမန္မာ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ တကယ္ လိုအပ္ခ်က္ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ ႀကိဳတင္ ေမွ်ာ္မွန္းၿပီး ေဆာင္ရြက္ခ်က္ပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္မွာ တကယ္လိုအပ္တဲ့ အေတြးအေခၚ ျမင့္တဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးသား စိတ္ထား ႂကြယ္ဝသူေတြကို ပညာေရးက မျဖစ္မေန ေမြးထုတ္ေပးရ ပါလိမ့္မယ္။ ယေန႔ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ ျမန္မာ့ လူ႔ေဘာင္ ခ်ီတက္မယ့္ လမ္းစဥ္က ၿငိမ္းခ်မ္း သာယာဝေျပာတဲ့ ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕အစည္းဆီသို႔ပါ။ ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြရွိမယ့္ မွန္ကန္တဲ့ အသိပညာ၊ အေတြးအေခၚ အယူအဆေတြ အနာဂတ္ မ်ဳိးဆက္ေတြမွာ ႂကြယ္ဝေနဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြရွိမယ့္ “ပညာေရး” ကေတာ့ ႏိုင္ငံသားတိုင္းကို ႏိုင္ငံ့အေရးအရာ၊ ႏိုင္ငံေရး၊ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အသိႂကြယ္ဝေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးျခင္းပါပဲ။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံေရး၊ ႏိုင္ငံ့အေရးအရာ၊ ျပည္ေရးျပည္ရာ၊ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာဟာ ႏိုင္ငံေရး ပါတီေတြ၊ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြ၊ အစိုးရ အဖြဲ႕ဝင္ေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး သမားေတြနဲ႔သာ သက္ဆိုင္တဲ့ကိစၥ၊ သူတို႔သာ နားလည္ရမယ့္ အသိပညာ မဟုတ္ပါ။ ဆူႀကံဳနိမ့္ျမင့္ ႏိုင္ငံသားတိုင္း သိထားရမယ့္ အသိတရားနဲ႔ က်င့္ဝတ္ေတြပါ။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြမွာ လြတ္လပ္ခြင့္ ရွိတယ္။ ႏိုင္ငံသားတိုင္း လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုခြင့္၊ ေရးသားခြင့္၊ ေနထိုင္ခြင့္ ရွိတယ္ဆိုတာ သိေနရပါမယ္။ အဲဒီလို လြတ္လပ္တဲ့ အခြင့္အေရး ရွိတယ္ဆိုတာဟာ မိမိ အသိုင္းအဝိုင္းကို ရမ္းကားခြင့္၊ မိုက္႐ိုင္း ေစာ္ကားခြင့္၊ ယဥ္ေက်းတဲ့ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြ ျဖစ္တဲ့ မိဘ ဆရာသမား (ဝါ) ဂုဏ္အသက္အရြယ္ ႀကီးသူေတြကို ႐ိုေသမႈ ျပဳက်င့္ဖို႔ မလိုဆိုတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါ။ ဒီမိုကေရစီ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းဟာ မိမိ လိုက္နာရမယ့္ က်င့္ဝတ္ ထမ္းေဆာင္ရမယ့္ တာဝန္ေတြကို အေကာင္းဆံုး လိုက္နာ ထမ္းေဆာင္တဲ့ သူေတြ ျပည့္ေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းပါ။ ဒါ့အျပင္ ဥပေဒက ျပ႒ာန္းထားတာနဲ႔အညီ ေလးစားလိုက္နာ တန္ဖိုးထားတတ္သူေတြ ေပါေနရပါမယ္။ မတူညီတဲ့ သူ႔အျမင္၊ ကိုယ့္အျမင္ကို ေလးစား တန္ဖိုးထားၿပီး လူ႔အဖြဲ႕အစည္း ေကာင္းက်ဳိး စုေပါင္းလုပ္ကိုင္တတ္၊ ေနထိုင္ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံတတ္တဲ့ အသိပညာနဲ႔ က်င့္ဝတ္ေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိေနဖို႔၊ ရေစဖို႔ပါ။ ယခုႏွစ္ သီတင္းကၽြတ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစု ေက်းဇူးရွင္ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးေတြကို သြားကန္ေတာ့ၾကပါတယ္။ အၿငိမ္းစား ဆရာမႀကီး ႐ုကၡေဗဒ ပါေမာကၡ ေဒၚႏုႏုထက္ေဒြးဆီ ေရာက္ေတာ့ “ငါ ေရြးေကာက္ပြဲ သတင္းေတ ြဖတ္ရ၊ တီဗီမွာ ႏိုင္ငံေရး ပါတီေတြရဲ႕ မူဝါဒေတြ ေျပာတာ ငါၾကားေနရတယ္။ တကယ္ေတာ့ စာသင္တာ၊ ျပည္သူေတြကို အသိဉာဏ္ ပြင့္လင္းေအာင္ လုပ္တာလည္း ႏိုင္ငံေရးကြဲ႕။ သူတို႔လို လက္သီး လက္ေမာင္း တန္းေနမွ ႏိုင္ငံေရး မဟုတ္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကိုယ့္အလုပ္ကို ေကာင္းေအာင္ ဆက္လုပ္ၾကကြဲ႕။ ငါတို႔ အလုပ္ေကာင္းမွ တိုင္းျပည္ တိုးတက္မွာ၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးမွာ။ သူတို႔က ဘာေကာင္းေအာင္ လုပ္ခ်င္တယ္ ေျပာေျပာ ငါတို႔ အလုပ္ေအာင္ျမင္မွ သူတို႔က ေရွ႕ဆက္ၿပီး တစ္ဆင့္ျမင့္ေအာင္ လုပ္လို႔ရမွာ။ လူေတာ္၊ လူေကာင္းေတြ မရွိသမွ် ႏိုင္ငံေရး သမားေတြေျပာတဲ့ အလုပ္ေတြ ေအာင္ျမင္ဖို႔ႏႈန္း ေႏွးေနဦးမွာပဲ” တဲ့။
